Ebeveyn eğitim programları çocuk davranış sorunlarını tedavi etmenin en etkili yolu olduğunu kanıtlamıştır. Etkili bir tedavi olmadan, yıkıcı veya sorunlu davranış sorunlarıyla ilişkili uzun vadeli sonuçlar arasında geç okul yıllarında akademik zorluklar, işsizlik, aile sorunları ve depresyon, anksiyete bozuklukları, bağımlılık ve antisosyal kişilik bozuklukları gibi ruh sağlığı sorunları bulunur. Ek olarak, kötü muamele gören çocuklarda yüksek oranda fiziksel saldırganlık, uyumsuzluk ve antisosyal davranışlar görülür. Bu çocuklar, zayıf duygusal düzenleme, dikkat dağınıklığı, olumsuz etki ve talimatları izlemeye karşı direnç gibi bir dizi sorunlu sosyal davranış sergiler. Acil bir ihtiyaç olarak, bu çocukların ve ailelerinin refahını iyileştirmek için çeşitli psikoterapiler geliştirilmiştir. Ebeveyn-Çocuk Etkileşim Terapisi (PCIT), kanıta dayalı bir yaklaşımdır ve genellikle klinisyenler tarafından dışsallaştırıcı davranış sorunlarını tedavi etmek için kullanılır. Ebeveynleri eğiterek, istismarcı ebeveynlerin işlevselliğini artırmak, olumsuz ebeveynliği azaltmak ve olumlu etkileşimlerin sayısını artırmak mümkündür ve bu da çocuklar için daha iyi sonuçlarla sonuçlanır. Ayrıca, PCIT ile ebeveynleri uygun gelişimsel beklentiler, çocuk yönetim stratejileri hakkında eğitmek ve ebeveynlerin öz farkındalıklarını artırmak mümkündür çünkü ebeveyn-çocuk ilişkisindeki işlev bozukluğu çocuklarda sorunlu davranışlara neden olabilir. Ebeveyn-çocuk ilişkisindeki işlev bozukluğunun üstesinden gelmek için, çocukta sapkın davranışların gelişimi ve sürdürülmesi ve bozulan ebeveyn-çocuk ilişkisi için ‘Zorlama hipotezi’ kullanılabilir. Bu hipoteze göre, ebeveynler ve çocuklar, ebeveynlerin çocuklarının benzer şekilde artan olumsuz tepkilerine ayak uydurmak için zaman içinde sert ve taciz edici eylemleri içerecek şekilde disiplin stratejilerini artırdığı bir etkileşim örüntüsü oluştururlar. PCIT iki aşamayı içerir, ilk aşama çocuk odaklı etkileşimdir (CDI) ve övgü, sözlü yansıtma, taklit, davranışsal tanımlama ve eğlence dahil olmak üzere sıcak, güvenli, bakıcı-çocuk ilişkilerini teşvik etmeyi amaçlar. İkinci aşama ebeveyn odaklı etkileşimdir (PDI) ve çocuk uyumluluğunu artırmayı ve bozucu davranışları azaltmayı amaçlar. Özellikle, DEHB’li 8 yaşında bir erkek çocukta aşağıdaki araştırma sorularını ele alıyoruz: (1) PCIT’nin çocuğun yıkıcı davranış sorunlarını azaltmadaki etkileri nelerdir? (2) PCIT’nin diğer ilgili çocuk ve ebeveyn sonuçları üzerindeki etkileri nelerdir? Yıkıcı davranış sorunlarındaki değişimi gözlemlemek için, ön-son test uygulamalarının (Çocuklar için Durum-Özellik Kaygı Envanteri ve Rorschach Mürekkep Lekesi Testi) eklenmesiyle tek denekli bir tasarım kullanıldı. İlk sonuçlar, katılımcıların ebeveynlerinin çocuk yıkıcı davranış sorunları açısından önemli ölçüde daha fazla iyileşme bildirdiği olumlu sonuçlar ortaya koydu. Çocuk uyarlanabilir bir yaklaşım gösterdi.Sürece katılımını sağlayarak ikincil kazanımlar elde etti ve annesiyle olumlu iletişim kurabildi. Anne, yasaklar ve kısıtlamalar arasındaki ayrımı tanıma gibi durumlar hakkında entelektüel kapasitesini geliştirdi. Ek olarak, iyi gelişmiş cinsel sınırlar koyabildi ve çocuğu kaygıya maruz bırakan durumla ilgili farkındalık seviyesini yükseltti. Çalışmanın nihai sonuçları, PCIT’nin yıkıcı davranış sorunlarını azaltmada, ebeveyn etkileşimlerini olumlu bir şekilde desteklemede, ev atmosferinin ve aile refahının olumlu değişimini desteklemede ve katılımcının anneden sağlıklı bir şekilde ayrılmasını mümkün kılarak bağımsız bir birey oluşturmada etkili olduğunu göstermektedir.
